W obecnych czasach nauka odgrywa coraz większą rolę w sporcie. Jej dostępność umożliwia budowanie strategii treningowych oraz planowanie taktyk startowych coraz większej rzeszy trenerów chcących szkolić się w jak najszerszym zakresie. Czas trenowania “na nosa” z pewnością się kończy a wynikiem tego są coraz lepsze rezultaty w niemal wszystkich dyscyplinach sportu. Osoby trenujące amatorsko również chcą widzieć sens w swojej pracy i realizować swoją pasję w sposób jak najbardziej profesjonalny i satysfakcjonujący dla nich samych.
Przedstawiamy badania przeprowadzone przez australijskich naukowców, których wyniki publikowane były w prestiżowym czasopiśmie naukowym British Journal of Sports Medicine.
Jaki wpływ mają na siebie poszczególne dyscypliny triathlonowe? fot. Janos M. Schmidt (ITU Media)
(P D Peeling, D J Bishop, G J Landers)
Cel badania: Zbadanie wpływu różnych intensywności pływania na jazdę rowerem i wyniki w triathlonie.
Metody badawcze: Dziewięciu dobrze wytrenowanych triathlonistów płci męskiej odbyło pięć oddzielnych sesji laboratoryjnych, na które składały się: stopniowany test wysiłkowy, sprawdzian pływacki (STT – Swim Time Trial) i trzy triathlony na dystansie sprinterskim (TRI). Prędkości pływania na trzech sesjach TRI wynosiły odpowiednio 80-85% (S80), 90-95% (S90) i 98-102% (S100) prędkości uzyskanej podczas STT. Jazda na rowerze i bieg odbywały się na maksymalnej intensywności. Rejestrowano parametry kroku pływackiego. Stężenie mleczanów w osoczu i ocenę odczuwanego wysiłku (RPE – Rating of Perceived Exertion) rejestrowano po pływaniu, w trakcie jazdy na rowerze i podczas biegu. Podczas części rowerowej mierzono również zużycie tlenu.
Wyniki: Czas jazdy na rowerze podczas S80 i S90 był krótszy niż podczas S100 (p<0,05). Całkowity czas triathlonu podczas S80 był krótszy niż podczas S100 (p<0,05). Pływanie podczas S100 charakteryzowało się wyższą częstotliwością kroku pływackiego (stroke rate) niż podczas S80 i S90 (p<0,05) i wyższym stężeniem mleczanów w osoczu w porównaniu z S80 (p<0,01).
Wnioski: Pływanie w triathlonie z intensywnością niższą niż maksymalna znacząco poprawia rezultaty podczas jazdy rowerem oraz wynik końcowy w triathlonie.
Triathlon jest sportem wielodyscyplinowym na który składają się trzy różne konkurencje występujące jedna po drugiej. Zakłada się, że fizjologiczna odpowiedź organizmu podczas triathlonu, różni się od tej jaka wystąpiłaby podczas odbywania każdej z konkurencji oddzielnie.[1] Jednakże badania przeprowadzone nad triathlonem wykazały wzajemne interakcje pomiędzy dyscyplinami wytrzymałościowymi.
Większość badań nad triathlonem skupiało się na wpływie jazdy rowerem na wynik biegu. Poprzednie badanie ukazało, że kadencja na rowerze lub intensywność jazdy mogą mieć wpływ na parametry kroku biegowego, co z kolei może mieć wpływ na wynik w triathlonie, przedstawione badania natomist mają ograniczone zastosowanie, gdyż nie zakładamy, że pływanie w triathlonie wpływa na końcowy rezultat.
Do tej pory niewiele badań koncentrowało się na pływaniu w triathlonie, prawdopodobnie dlatego, że czas pływania podczas triathlonu jest nieproporcjonalnie krótki, w stosunku to całkowitego czasu wyścigu[2][3]. Co więcej mówi się, że 3000m pływania nie wpływa znacząco na moc generowaną podczas trzy godzinnej jazdy na rowerze.[4] W przeciwieństwie, Kreider1 wykazał 17% spadek w mocy generowanej podczas jazdy na rowerze po 800m pływania, w porównaniu z mocą generowaną podczas samej jazdy na rowerze, nie podczas triathlonu. Rozbieżności w tych badaniach mogą być związane z różnymi dystansami na pływaniu oraz intensywnościami (1,25 m/s v 1,05 m/s), sugerując że istnieje próg intensywności pływania, który wpływa na wynik części kolarskiej. Do tej pory nikt nie opublikował wyników dotyczących manipulacji intensywnością pływania przed rowerem.
Badania prowadzone nad draftingiem podczas części kolarskiej i użyciem pianek podczas części pływackiej, wykazały wpływ na względną intensywność pływania[5][6][7]. Te strategie pozwalają obniżyć intensywność pływania przy zachowaniu zakładanej prędkości podczas części pływackiej, co wspiera koncepcję manipulowania intensywnością podczas pływania dla zachowania rezerw energetycznych na kolejne konkurencje w triathlonie, co w następstwie może mieć wpływ na wynik końcowy.
Badania te miały na celu wykazanie wpływu intensywności pływania na część kolarską i wynik końcowy podczas triathlonu na dystansie sprinterskim. Badacze skupili się na dystansie sprinterskim, ponieważ 50% profesjonalnych zawodów triathlonowych przeprowadzonych w Australii w sezonie 2003/2004 było rozgrywanych na tym dystansie. Zakładamy, że praca nóg na intensywności zbliżonej do tej z STT podczas końcowego odcinka pływania ma negatywny wpływ na dalsze etapy triathlonu.
Dziewięciu dobrze wytrenowanych triathlonistów płci męskiej zostało zwerbowanych do grupy badawczej (table 1). Wszyscy uczestnicy zostali zaznajomieni z celem, wymaganiami i ryzykiem związanym z badaniami. Pisemna zgoda została podpisana zgodnie z wymaganiami stawianymi przez Komisję Etyki Człowieka Uniwersytetu Zachodniej Australii.
Każdy ze sportowców odbył pięć oddzielnych sesji laboratoryjnych, na które składały się: stopniowany test wysiłkowy (GXT – Graded Exercise Test), sprawdzian pływacki (STT – Swim Time Trial) i trzy triathlony na dystansie sprinterskim (TRI). Podczas każdego triathlonu intensywność pływania zmieniała się zgodnie z indywidualnymi wynikami uzyskanymi przez poszczególnych badanych podczas STT. Odstęp czasowy pomiędzy testami wynosił minimum 48 godzin, próby odbywały się zawsze o tej samej porze dnia. Badani nie wykonywali żadnych intensywnych ćwiczeń na 24 godziny przed testami. Każde pływanie odbywało się na 6-torowym odkrytym basenie długości 25 metrów, woda w basenie miała temperaturę 28°C. Stopniowy test wysiłkowy GTX i wszystkie sesje rowerowe odbywały się na osłoniętym od wiatru rowerze stacjonarnym (Evolution Pty Ltd, Adelaide, Australia) wyposażonym w 6 biegów, które badani mogli dowolnie zmieniać podczas każdej sesji rowerowej. Bieganie odbywało się na 250 metrowej bieżni o nawierzchni trawiastej.
Stopniowany test wysiłkowy GXT miał na celu wyznaczenie szczytowego poboru tlenu podczas wysiłku maksymalnego (VO2PEAK – peak oxygen consumption) i progu mleczanowego. Podczas testu badani ćwiczyli cztery minuty i jedną minutę odpoczywali. Początkowe obciążenie wynosiło 100W, następnie zwiększano obciążenie o 40W dla każdej kolejnej próby, aż do wyczerpania. Wydychane powietrze było badane pod względem zawartości O2 i CO2 (Ametek Gas Analysers SOV S-3A/1 and COV CD-3A; Applied Electrochemistry, Pittsburgh, Pennsylvania, USA). Pomiar wydychanego powietrza odbywał się w piętnasto-sekundowych interwałach przy użyciu ventilometra turbinowego ( 225A; Morgan, Chatham Kent, UK). VO2PEAK zostało ustalone poprzez wyznaczenie średniej z czterech najwyższych wartości VO2 utrzymywanych nieprzerwanie przez piętnaście sekund. Próbki krwi kapilarnej (35 µl) zostały pobrane z małżowiny usznej podczas jedno-minutowego odpoczynku. Krew była analizowana pod względem stężenia mleczanów w osoczu za pomocą aparatu do wykonywania gazometrii krwi (ABL 625, Radiometer Medical A/S, Copenhagen, Denmark). Próg mleczanowy został wyznaczony za pomocą zmodyfikowanej metody Dmax.[8]
Bezpośrednio przed STT (Swim Time Trial) zawodnicy odbywali standardową rozgrzewkę długości 500m. Podczas STT badany miał za zadanie przepłynąć 750m w możliwie najkrótszym czasie. Podczas STT zapisywano międzyczasy co 100 m. Podczas ostatnich 20m z każdych 100m, zapisywano ilość kroków pływackich i czas w jakim ten odcinek został przebyty. Pozwoliło to na ustalenie częstotliwości kroku pływackiego (SSR – Swim Stroke Rate; cykle/min) i długości kroku pływackiego (SSL – Swim Stroke Length; m/krok).
Przed każdym TRI badani odbyli rozgrzewkę taką jak w przypadku STT. Intensywność pływania podczas S80, S90 i S100 wynosiła odpowiednio 80-85%, 90-95% i 98-102% prędkości osiągniętej podczas STT. Podczas części pływackiej osoba odpowiedzialna za nadawanie tempa dawała znaki głosowe co każde 100m w celu wskazania, że badany zbliża się do nawrotu i będzie rozpoczynał kolejny odcinek 100m. Ta metoda pozwoliła na utrzymanie stałego tempa podczas części pływackiej.
Po pływaniu badany natychmiast przemieszczał się do laboratorium i rozpoczynał jazdę na rowerze. Zawodnik miał za zadanie wykonanie pracy równej 500kJ (co odpowiada dystansowi w przybliżeniu 20km[9]) w jak najkrótszym czasie, na dowolnym biegu i dowolnej generowanej przez niego mocy. Całkowita praca i generowana moc była zmierzona przez program komputerowy (Cyclemax; School of Human Movement & Exercise Science, University of Western Australia). Wydychane powietrze było poddane pomiarom metodami wymienionymi powyżej podczas wykonywania pracy w zakresach 0-100kJ, 200-300kJ i 400-500kJ. Wydychane powietrze i generowana moc została wykorzystana do określenia całkowitej wydajności podczas jazdy na rowerze (cycling gross efficiency), która została obliczona poprzez podzielenie wartości wykonanej pracy mechanicznej przez koszt energetyczny[10]. Po ukończeniu części kolarskiej badani natychmiast udawali się na bieżnię w celu odbycia biegu.
Krew kapilarna została pobrana przed rozgrzewką pływacką, po pływaniu, co 5 minut podczas jazdy na rowerze i bezpośrednio po zakończeniu biegu. Na zakończenie każdej z konkurencji badani określali ocenę odczuwanego wysiłku (RPE – Rating of Perceived Exertion) według percepcyjnej skali Borga[11].
Wyniki wyrażono jako średnią (SD). Powtarzana analiza rozbieżności, została użyta do określenia wpływu intensywności pływania na wynik triathlonu. Zależne od siebie zmienne jakie były brane pod uwagę to: czas pływania, RPE, stężenie mleczanu we krwi i VO2. Zmienne były analizowane grupami metodą „post hoc” w celu określenia współczynnika pomiędzy różnicami w grupach. Zastosowano poprawkę Bonferroniego i poziom α został określony dla p≤0,05.
Średni czas pływania dla S80, S90 i S100 wynosił odpowiednio 733,6 (65,7), 672 (57,3) i 619,2 (54,9) sekund (fig.1). Wszystkie trzy czasy próby pływackiej znacząco się różniły (p<0,01). Nie zauważono różnicy pomiędzy czasem STT i S100 (p = 0,99).
Średni czas jazdy na rowerze dla S80, S90 i S100 wynosił odpowiednio 1654,1 (140,3), 1682,3 (155,2) i 1808,7 (201,8) sekund (fig.1). Czas podczas S80 (p = 0,003) i S90 (p = 0,012) był krótszy niż czas S100. Nie było różnicy pomiędzy S80 i S90 (p = 0,999).
Średni czas biegu dla S80, S90 i S100 wynosił odpowiednio 1208,7 (73,9), 1258,0 (78,3) i 1265,1 (75,2) sekund (fig.1). Nie było różnicy pomiędzy tymi wynikami (p = 0,070).
Średni całkowity czas triathlonu dla S80, S90 i S100 wynosił odpowiednio 3658,1 (164,8), 3681,0 (213,6) i 3763,3 (222,1) sekund (fig.1). Czas S80 był krótszy niż czas S100 (p = 0,050). Nie było różnicy pomiędzy S80 i S90 (p = 0,999) oraz S90 i S100 (p = 0,091).
Fig.1 Pośrednie czasy dla każdej konkurencji i całkowity czas TRI dla S80, S90 i S100. *Znacząco różne od S100 (p≤0,05). † Znacząco różne od S90 (p≤0,05). ‡ Znacząco różne od S80 (p≤0,05). S80, S90 i S100 oznaczają odpowiednio 80-85%, 90-95% i 98-102% prędkości uzyskanej podczas STT.
Średnia moc generowana podczas jazdy rowerem dla S80, S90 i S100 wynosiła odpowiednio 304,6 (24,4), 297,6 (28,8) i 277,8 (30,8) W. Średnia moc generowana podczas jazdy rowerem dla S100 była niższa niż dla S80 (p = 0,003) i S90 (p = 0,003). Średnia moc generowana podczas jazdy rowerem dla S80 w porównaniu z S100 wystąpiła w 10, 15 i 20 minucie (różnice dla S80-S100 wynosiły odpowiednio 41,4 (30,4) W (p = 0,010), 24,7 (19,5) W (p=0,016) i 25,3 (16,5) W (p = 0,024); fig.2). Średnia moc generowana podczas jazdy rowerem dla S90 pomiędzy 15, a 20 minutą była znacznie większa niż dla S100 (różnica S90-S100 wynosiła 20,6 (18,9) W).
Fig.2 Średnia moc generowana podczas jazdy rowerem w interwałach pięcio-minutowych dla S80, S90 i S100. * Znacząco różne od S100 (p≤0,05). S80, S90 i S100 oznaczają odpowiednio 80-85%, 90-95% i 98-102% prędkości uzyskanej podczas STT.
SSR dla S80, S90 i S100 wynosiło odpowiednio 25,5 (1,5), 29,9 (2,2) i 32,1 (2,7) kroków/min (fig.3A). Różnice pomiędzy S80 i S90 (p = 0,001), S80 iS100 (p = 0,0001), S90 i S100 (p = 0,015) były znaczące. Długość kroku SSL podczas S80 (2,2 (0,2) m/krok), S90 (2,2 (0,2) m/krok), S100 (2,2 (0,2) m/krok) nie różniła się (p>0,05) (fig.3B).
Fig.3 Częstotliwość kroku pływackiego (SSR) (A) i długość kroku pływackiego (SSL) (B) zarejestrowane podczas pływania dla S80, S90 i S100. *Znacząco różne od S100 (p≤0,05). † Znacząco różne od S90 (p≤0,05). ‡ Znacząco różne od S80 (p≤0,05). S80, S90 i S100 oznaczają odpowiednio 80-85%, 90-95% i 98-102% prędkości uzyskanej podczas STT.
Nie było różnic pomiędzy zarejestrowanymi wartościami VO2 (p>0,05) (table 2). Całkowita wydajność podczas jazdy na rowerze (cycling gross efficiency) podczas pierwszych 100kJ wykonanej pracy była wyższa dla S80 w porównaniu z S100 (p = 0,017). W trakcie jazdy rowerem dla tego samego okresu wykonywanej pracy nie było różnic pomiędzy S80 i S90 (p = 0,999), oraz S90 i S100 (p = 0,61).
Po zakończeniu pływania wystąpiła znaczna różnica w stężeniu mleczanów we krwi pomiędzy S80 (5,2 (2,5) mmol/l) i S100 (9,1 (2,7) mmol/l) (p = 0,002), natomiast pomiędzy S90 (6,7 (3,6) mmol/l) i S100 (p = 0,078) nie było znaczącej różnicy. Podczas pierwszych pięciu minut jazdy na rowerze stężenie mleczanów zarówno dla S80 (8,1 (4,4) mmol/l), jak również dla S90 (9,1 (2,9) mmol/l ) było niższe niż dla S100 (11,3 (2,6) mmol/l) (odpowiednio p = 0,033 i p = 0,017). Podczas pozostałej części jazdy na rowerze oraz po zakończeniu biegu, różnica w stężeniu mleczanów we krwi dla p>0,05 nie wystąpiła.
Powiększenie dostępne po kliknięciu
Po zakończeniu pływania ocena odczuwanego wysiłku (RPE) dla S80 (10(2), p = 0,002) i S90 (11 (2), p = 0,008) była niższa niż podczas S100 (15 (2)). Po zakończeniu jazdy na rowerze RPE dla S80 (14 (2)) było niższe niż dla S90 (16 (1)) i S100 (16 (2)), odpowiednio p = 0,007 i p = 0,003. Po zakończeniu biegu nie odnotowano różnic RPE (p>0,05).
Wyniki tego badania sugerują, że intensywność pływania ma znaczący wpływ na rezultat części kolarskiej oraz na wynik końcowy podczas symulowanego triathlonu na dystansie sprinterskim. W szczególności, w porównaniu z STT (100%), intensywności pływania 80-85% i 90-95% prędkości uzyskanej podczas sprawdzianu pływackiego były powiązane z poprawą rezultatu części kolarskiej i końcowym rezultatem triathlonu (tylko S80).
Czasy jazdy rowerem po odcinkach pływackich S80 i S90 były znacznie krótsze niż podczas S100, co sugeruje, że pokonanie części pływackie z intensywnością 100% STT negatywnie wpłynie na rezultat części kolarskiej. Potwierdza to teorię, że odbywana część triathlonu zwiększa wymagania fizjologiczne następnej konkurencji1. Wcześniejsze badania pokazują, że jazda na rowerze na wysokiej intensywności powoduje, że nie będziemy w stanie odbywać kolejnej konkurencji na wysokiej intensywności przez znaczny okres czasu.[12] Autorzy wywnioskowali, że aktywności odbywane z nieprzemyślaną strategią rozłożenia sił będą wymagały obniżenia tempa w celu kontynuacji wysiłku poniżej progu zmęczenia.14 Specyfika części pływackiej podczas S100 odbiła się na strategii rozłożenia sił, wymuszając obniżenie tempa podczas części kolarskiej.
Przewaga rezultatów części kolarskiej podczas S80 i S90, nad wynikami podczas S100, jest wyrażona większą średnią mocą generowaną podczas jazdy rowerem. Może mieć to wpływ na obniżenie zaburzeń metabolicznych, co jest spowodowane niższym stężeniem mleczanów w osoczu po zakończeniu części pływackiej na niższej intensywności. Wyższe stężenie mleczanów w osoczu podczas S100 zostało spowodowane prawdopodobnie wyższą wartością SSR podczas pływania na wyższej intensywności. Wzrost wartości SSR może mieć wpływ na zmianę proporcji typów włókien mięśniowych zaangażowanych podczas pływania w S100. Takie zjawisko mogliśmy zauważyć podczas jazdy na rowerze, zwiększając kadencję pedałowania dodatkowo angażowaliśmy szybko kurczliwe (FT – fast twitch) włókna mięśniowe, ostatecznie obniżając wydajność mięśni i zwiększając wydatek energetyczny.[13] Aby osiągnąć zwiększenie produkcji ATP przez włókna mięśniowe FT, potrzebny jest większy udział glikolizy.[14] Ta zmiana metaboliczna wywołana zwiększoną wartością SSR może mieć wpływ na zwiększenie stężenia mleczanów we krwi podczas pływania z większą intensywnością.
Ponadto doniesiono, że intensywne ćwiczenia ramion, które zwiększają stężenie mleczanów w krwioobiegu (podobnie jak w przypadku naszych badań) mogą osłabić nogi co ma wpływ na kolejne etapy współzawodnictwa.[15] Sugeruje się, że gradient stężenia mlecznów pomiędzy osoczem a mięśniami jest taki, że uwalnianie mleczanów i prawdopodobnie H+ (jonów wodorowych) z mięśni nóg zostało osłabione, co prowadzi do obniżenia pH mięśni.17 Ponadto, obniżona zdolność przenikania H+ z mięśni występuje w przypadku kwasicy[16], co powoduje zwiększoną kumulację H+ a w konsekwencji zmęczenie mięśni.[17] Istnieje prawdopodobieństwo, że zwiększone stężenie mleczanów w osoczu i prawdopodobna kumulacja H+ występująca podczas intensywności S100 jest powiązana z zaburzeniami odpływu H+ z mięśni używanych podczas jazdy na rowerze, co powoduje zmniejszenie pH i zdolności kurczenia się mięśni.
Średnia moc generowana w ciągu pięciu minut etapu kolarskiego jest wyższa dla intensywności S80 i S90 w związku z większą pracą wykonaną podczas początkowych etapów jazdy na rowerze. Może to być wyjaśnione poprzez obliczenia GE (wydajności), praca wykonana podczas pierwszych 100kJ w trakcie S80 była bardziej skuteczna niż podczas S100, pozwalając na zwiększenie wydajność przy tym samym wydatku energetycznym.[18] Ponadto różnice skuteczności pomiędzy S90 i S100 były podobne jak pomiędzy S80 i S100. Jednakże różnice te były przysłonięte przez dużą ilość zmiennych. Ostatecznie, niższa intensywność na pływaniu pozwala zawodnikom zwiększyć wydajność podczas początkowego etapu jazdy na rowerze, tym samym poprawiając wynik końcowy triathlonu.
Uzupełniając, zmiany fizjologiczne które możemy zauważyć na podstawie RPE sugerują, że niższa intensywność podczas pływania pozwala badanym odczuwać większy komfort fizyczny podczas połączenia pływania i jazdy na rowerze. Istnieje powiązanie pomiędzy stanem mentalnym, postrzeganym wysiłkiem i wydajnością zawodnika.[19] Jednakże możliwe, że niższa intensywność pływania sprzyja pozytywnemu myśleniu o dalszej części rywalizacji.
Pomimo odbiegających od reguły różnic w czasie, w jakim został pokonany odcinek biegowy, istnieje tendencja, że bieg podczas S80 był szybszy niż podczas S90 i S100 (około 1%). Ta mała, lecz potencjalnie krytyczna poprawa czasu biegu może wynikać z większej oszczędności energii podczas pływania, co pozwala na utrzymanie wyższej mocy przez dłuższy okres czasu podczas jazdy na rowerze i na biegu. Wzrost wydajności o 0,8% wśród profesjonalnych triathlonistów może prowadzić do znacznej poprawy ich wyników.[20]
Całkowity czas triathlonu dla S80 był znacząco krótszy niż dla S100, średnio o około 1 minutę i 45 sekund. Taka poprawa wyniku jest szczególnie istotna dla trenerów i profesjonalnych zawodników. Dla porównania, różnica czasu pomiędzy pierwszym i drugim zawodnikiem podczas mistrzostw świata w triathlonie w 2004 roku wynosiła tylko 1 sekundę. W tym kontekście, warto zauważyć, że średnia różnica pomiędzy S90 i S100 wynosiła około 1 minutę i 22 sekundy (p = 0,091), lecz ta różnica nie została wzięta pod uwagę z powodu dużej rozbieżności wśród badanych zawodników. Te wyniki sugerują, że profesjonalni triathloniści powinni rozważyć, czy nie warto pływać na zawodach triathlonowych z intensywnością mniejszą, niż tą którą osiągają na sprawdzianach z pływania. Jednak trzeba wziąć pod uwagę również, że podczas zawodów triathlonowych zawodnicy nie są wstanie uniknąć zjawiska draftingu podczas pływania. Co więcej, wyjście z wody w pierwszej grupie może mieć ogromne znaczenie, aby załapać się do pierwszej grupy podczas jazdy na rowerze, oczywiście podczas zawodów, w których drafting jest dozwolony. Dlatego lepiej, aby triathloniści poprawiali swoje osiągnięcia na pływaniu poprzez trening, aby byli w stanie płynąć w pierwszej grupie nie wykraczając na intensywność powyżej 80-90% maksymalnej. Dobrze dobrany trening pływacki ma ogromne znaczenie dla elitarnych triathlonistów.
Badania te pokazują, że intensywność pływania podczas triathlonu na dystansie sprinterskim wpływa na intensywność jazdy na rowerze i końcowy wynik triathlonu. Dlatego praca nóg na intensywności zbliżonej do maksymalnej, podczas końcowego odcinka pływania, nie sprzyja dalszej części rywalizacji. Sugeruje się profesjonalnym triathlonistom, aby trening pływacki był tak samo ważny jak trening kolarski i biegowy, aby zawodnik był w stanie płynąć na intensywności poniżej maksymalnej i wyjść z wody w pierwszej grupie.
– konkurencje wykonywane jedna po drugiej wywołują odpowiedzi fizjologiczne, które różnią się od tych, które powstają podczas odbywania każdej z konkurencji osobno
– moc generowana podczas jazdy na rowerze bezpośrednio po pływaniu jest niższa, w porównaniu z jazdą na rowerze oddzielnie.
- Badanie to pokazuje, że wydajność podczas jazdy na rowerze i podczas biegu są zależne od zmiany intensywności pływania w triathlonie.
– strategia rozłożenia sił podczas wyścigu, oparta na pływaniu z intensywnością poniżej maksymalnej (uzyskanej podczas STT), sprzyja zwiększeniu wydajności na rowerze i końcowemu wynikowi triathlonu.
| Odnośniki |
|
[1] Kreider RB, Boone T, Thompson WR, et al. Cardiovascular and thermal responses of triathlon performance. Med Sci Sports Exerc 1988;20:385–90. [2] Dengel DR, Flynn MG, Costill DL, et al. Determinants of success during triathlon competition. Res Q Exerc Sport 1989;60:234–8. [3] Schabort EJ, Killian SC, St Clair Gibson A, et al. Prediction of triathlon race time from laboratory testing in national triathletes. Med Sci Sports Exerc 2000;32:844–9. [4] Laursen PB, Rhodes EC, Langill RH. The effects of 3000-m swimming on subsequent 3-h cycling performance: implications for ultra endurance triathletes. Eur J Appl Physiol 2000;83:28–33. [5] Chatard J-C, Senegas X, Selles M, et al. Wet suit effect: a comparison between competitive swimmers and triathletes. Med Sci Sports Exerc 1995;27:580–6. [6] Chatard J-C, Chollet D, Millet G. Performance and drag during drafting swimming in highly trained triathletes. Med Sci Sports Exerc 1998;30:1276–80. [7] Delextrat A, Tricot V, Bernard T, et al. Drafting during swimming improves efficiency during subsequent cycling. Med Sci Sports Exerc 2003;35:1612–19. [8] Bishop D, Jenkins DG, Mackinnon LT. The relationship between plasma lactate parameters, Wpeak and 1-h cycling performance in women. Med Sci Sports Exerc 1998;30:1270–5. [9] Palmer GS, Dennis SC, Noakes TD, et al. Assessment of the reproducibility of performance testing on an air-braked cycle ergometer. Int J Sports Med. 1996;17:293–8. [10] Moseley L, Juekendrup AE. The reliability of cycling efficiency. Med Sci Sports Exerc 2001;33:621–7. [11] Borg G. Psychological bases of physical exertion. Med Sci Sports Exerc 1982;14:377–81. [12] Coats EM, Bossiter HB, Day JR, et al. Intensity-dependent tolerance to exercise after attaining VO2max in humans. J Appl Physiol 2003;95:483–90. [13] Vercruyssen F, Brisswalter J, Hausswirth C, et al. Influence of cycling cadence on subsequent running performance in triathletes. Med Sci Sports Exerc 2002;34:530–6. [14] Green HJ. Mechanisms of muscle fatigue in intense exercise. J Sports Sci 1997;15:247–56. [15] Bangsbo J, Madsen K, Kiens B, et al. Effect of muscle acidity on muscle metabolism and fatigue during intense exercise in man. J Physiol 1996;495:587–96. [16] Jones NL, Sutton JR, Taylor R, et al. Effect of pH on cardiorespiratory and metabolic responses to exercise. J Appl Physiol 1977;43:959–64. [17] McKenna MJ. The roles of ionic processes in muscular fatigue during intense exercise. Sports Med 1992;13:134–45. [18] Mathews DK, Fox EL. The physiological basis of physical education and athletics. Philadelphia: WB Saunders Company, 1976. [19] Beaudoin CM, Crews DJ, Morgan DW. Influence of psychogenic factors during a prolonged maximal run. J Sports Behav 1998;21:377–86. [20] Paton CD, Hopkins WG. Performance enhancement at the fifth world congress on sport sciences [online]. Sportsci, 1999;3.http://sportsci.org/jour/9903/ cdpwghIOC.html (accessed Feb 2005). |
Doktorantka na Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku. Trener triathlonu, trener pływania, instruktor fitness. Uczestniczka wielu konferencji naukowych. Prowadzi badania naukowe na pływakach łączące biochemię wysiłku fizycznego z biomechaniką ruchu. Główne zainteresowania i kierunki kształcenia to biochemia i fizjologia wysiłku fizycznego, żywienie i suplementacja w sporcie, biomechanika ruchu oraz psychologia sportu. Zawodniczka AZS AWF Katowice. Uczestniczka wielu zawodów triathlonowych. Medalistka Mistrzostw Polski w triathlonie na dystansie długim (Miętków 2013, 4:26: 05). Rekord życiowy w triathlonie na dystansie ½ IM 4:44:26. Ola zajmuje się zawodnikami amatorskimi ambitnie podchodzącymi do swojej pasji.
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
Dzięki
Kolejne ciekawostki ze świata nauki w sporcie już wkrótce.
Jeśli są jakieś pytania lub szczególne prośby dotyczące tematyki to śmiało. Jest bardzo wiele ciekawych zagadnień do poruszenia.
Pozdrawiam
Super artykuł. Teraz mam argumenty naukowe na poparcie moich tez